„Memento” – wystawa prac Viniciusa Libardoniego

Społeczny odbiór dziedzictwa polskiej powojennej architektury modernistycznej pozostaje kwestią złożoną. Z jednej strony ostatnie lata przyniosły – w dyskursie w coraz większym stopniu przenikającym do głównego nurtu – jego uznanie, uhonorowanie, dowartościowanie. Jednak z perspektywy praktycznej ten sam okres zebrał (i wciąż zbiera) niszczycielskie żniwo. Modernistyczne dzieła, które powstały w latach 60. i 70. XX wieku, na przestrzeni ostatnich dekad kolejno znikały z ulic naszych miast lub przechodziły metamorfozy, po których trudno w nich rozpoznać dawne, pełne lekkości i precyzji, projekty. W niektórych przypadkach towarzyszyły temu głośne protesty, w innych odbywało się to w całkowitej ciszy.

„Memento” jest sposobem na upamiętnienie – a może niekiedy „odpomnienie”? – nieistniejących już lub zupełnie do samych siebie niepodobnych ikon. W cyklu monochromatycznych grafik mieszkający we Wrocławiu brazylijsko-włoski artysta i architekt Vinicius Libardoni portretuje 8 powojennych gmachów z różnych miast Polski, w poetycki sposób oddając przy tym paradoks ich losu.

Brutalistyczny katowicki dworzec, pawilon meblowy „Emilia” czy Supersam na onirycznych obrazach zostają wyrwane ze swojego otoczenia, wyabstrahowane z miejskiego kontekstu. Z jednej strony to niepokojące studium ich rozkładu: samotne i opuszczone rozpadają się i kruszą, pękają, osypują się w otaczające je zewsząd gruzowisko. Jednocześnie jednak nawet w tej posępnej postaci nie przestają zachwycać finezyjną formą – wyrafinowaną grą geometrycznych brył.

Dystopijne pejzaże nie tylko zacierają granice między rzeczywistością a senną marą, ale i pomiędzy sztuką i architekturą. Libardoni o dziedzictwie architektonicznym opowiada, wykorzystując właściwy dla tej dziedziny język i strategie formalne. Jego misterne, pełne kunsztu rysunki odbite zostają na surowych żelbetonowych płytach. Masywne, brutalne w swej formie obiekty na wielu poziomach – od tych metaforycznych po te całkiem namacalne – stają się pomnikami dla klasyki polskiego modernizmu.

Organizatorzy: Wrocławska Fundacja Filmowa, Muzeum Architektury we Wrocławiu

Prezentowane na wystawie obiekty stanowią część pracy doktorskiej Viniciusa Libardoniego „Recasting Architecture: Etched Memories, Cast in Concrete” przygotowywanej na Akademii Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu – promotor: prof. Przemysław Tyszkiewicz.

W sobotę, 01.10, po wystawie oprowadzi artysta Vinicius Libardoni i jej kurator – Kuba Żary. Start oprowadzania o 13:00.

Częścią oprowadzania będzie pokaz krótkometrażowego filmu „Memento” w reżyserii Michała Bednarskiego. Reżyser przez ponad trzy miesiące towarzyszył Viniciusowi Libardoniemu w kolejnych etapach powstawania tych oryginalnych dzieł, skrupulatnie je dokumentował – od przygotowania pierwszej blachy po ostatnie chwile prezentujące gotowe prace, uwiecznione na betonowej płycie. Film nie jest obrazem ukazującym zwyczajny „rzemieślniczy” proces twórczy – to obraz pasji, ogromnego zaangażowania i poświęcenia artysty. Doskonale ukazuje fascynacje bohatera i jego zamiłowanie do architektury.